اگر نمی توانی به کسی امید بدهی، ناامیدش مکن....
اگرشنونده ی خوبی هستی،رازنگه دار خوبی هم باش...
اگر نفوذ و قدرت کلام نداری،حداقل شنونده ی خوبی باش...
اگر نمی توانی زخمی را مرحم باشی،نمک هم مپاش...
اگر از کسی اشتباهی سر زد اما معذرت خواهی کرد،سخت نگیر و ببخش به این ترتیب خودت نیز سبک وآرام می شوی...
اگر عذر خواهی تو در مقابل خطایی پذیرفته نشد،بدان زخمی که ایجاد کرده ای عمیق بوده است،
پس به حساب کینه ای بودن طرفت نگذار و تمام سعی خود را برای جلب رضایتش بکن...
اگر می خواهی به کسی درسی بدهی،تنبیه وتهدید بهترین راه نیست،بعضی وقت ها چشم پوشی نتیجه بهتری می دهد...
اگر کسی در شرایط روحی بدی به سر می برد، به جای ذکر مصیبت وناله و فقان سعی کن با ایجاد انگیزه و ایده و افکار متفاوت
حال وهوای تازه ای به وجود بیاوری...
اگر کارت پیش نمی رود به اندازه توان گره از کار کسی باز کن....
منتظر نظرات وپیشنهادات سازنده شما عزیزان هستم.
[ یادداشت ثابت - سه شنبه 93/1/6 ] [ 12:47 عصر ] [ elena amiriyan ]
از خردمندی پرسیدند:چگونه توانستی زندگی خود را بر پاکی بنا کنی؟
چرا اینقدر آرامی؟چه چیز سبب می شود هیچگاه خسته نشوی؟
چگونه است که دچار وسوسه نمی شوی؟
گفت:بعد از سال ها مطالعه وتجربه،زندگی خود را بر پنج اصل بنا کردم:
دانستم رزق مرا دیگری نمی خورد پس آرام شدم.
دانستم که خدا مرا می بیند پس حیا کردم.
دانستم که کار مرا دیگری انجام نمی دهد پس تلاش کردم.
دانستم که پایان کار مرگ است پس مهیا شدم.
دانستم که نه نیکی و نه بدی گم نمی شوند.هرنیکی وبدی سرانجام به سوی صاحب او باز خواهد گشت.
پس بر خوبی افزودم و از بدی دوری گزیدم و هر روز این پنج اصل را به خود یاد آوری می کنم.
[ یادداشت ثابت - پنج شنبه 92/9/29 ] [ 11:42 صبح ] [ elena amiriyan ]
